اشعار شادروان هاتف قسمت هفتم . رباعیات

رباعيات

يك وقت هر آنچه هست او ميداند      گاهـــي همــــه چيز را از او مي دانند

يكبار نگفتند كه او كيست و كجاست  مــــي بايد گفت اگر نكو مي دانند

اي آنكــــه مـرا اول و آخـر بودي      از باطــــن حال من تو ظاهر بودي

يك لحظه غيابتت نكردم احساس        در خاطر من هميشه حاضــر بودي

اي آنكــه مرا شنبه و آدينه تويي       آينده و حــــالينه و پيشينه تـويي

خود را به تو و ترا بخود مي بينم       هـــم آينه هـــم در آئيـنه تويي

اي آنكه كس از حقيقت آگه نيست  قایـــــل بشناس تو بجز گمره نيست

گــويند شناختيمش از روي صفات      در كُنه صـفات هم بشر را ره نيست

اعـــــداد حساب كـــــردنم عادت بود   گـــــه رفتن من به پيش گـه عودت بود

هـــــر قـــــدر كلاويز شدم بـــا كثرت يك يك چو شمردمش همان وحدت بود

دنــيا سپريست و عمر ها در گذر است وين ابلق صبح و شام وي در سفر است

تجــــديد حيات در بهـــاران همه سال   بر غفلت مـا ز مرگ زنگ خطر است

آن كوكب بخت من در خشيده برفت از پيش نظــر چـو نور از ديده برفت

تا حشر درون سینه مهــرش باقیست        از دل نرود هر آنچـه از ديده برفت

گفتي كه روي دوباره خواهي آمد      چون برق بيك اشاره خـواهي آمد

تــو عمـــر مني مرو مرو گـر رفتي      مـــن ميدانم دگــــر نخواهي آمد

ني شيوه سنگين نه سبك مـي ماند     ني حالت گرم وني خُنك مي ماند

باز آي كــه ني دوستي داده بجاي        نـــي دشمني بچه عمُك مي ماند

غم مي زند از دست طرب داد امـروز   شادم كه به عمـــر گشته ناشاد امـروز

دوشینه پري به شيشه ديدم در خواب   آمــد بجـهان طفل پـــري زاد امروز

ايـــن طفل خجسته پـــي مـبارك بادا گـــوييم بــــه قـــوم وي  مبارك بادا

چون مقدم او موجب خور سندي ماست   خـــوانيم بـــه چنگ وني مبارك بادا

اي طفل تو زود تر زمينگير شوي      يعني كـه جدا ز دايه و شير شوي

در عمــر بــه پيريت جـواني بادا       در عقل به نو جـوانيت پير شوي

اي دلـــبر طــناز شــــوم قـــــربــانت    گفتـــي كـــه بسازم شبكــي مهمانت

آن شب شب و صلست مرانيست نصيب در قسمـــت مــن بــود شب هجرانت

يارب چو صدف ببر كشي گوهر خويش     زان جوهر فطرت كه تو داري در خويش

من آنچه بخـــواهم ز خدا بر توكم است   باشـــي بمـــراد پــــدر و مــادر خويش

گر دست دهد زلف دراز تو كشم        دل را بـه كف چنگل باز تو كشم

بــا راز و نــياز از جهــــان دگري         من آمده ام بر آنكـه ناز تو كشم

اي دلـــبر طــــناز و بــت مغــرورم        كم جور و جفا كـه بي زر و بي زورم

باز آكــــه ز نزديــك ببينيم به هم    تا كي به كرشمه مي كشي از دورم

من بيتو ســفر كردم و مهجور شدم        باور بخـــدا بكـــو كه نا جور شدم

صد گونه كم و كيف زهجران ديدم    شيرين بـــودم تلخ شدم شور شدم

مـن با تـــو نگفته ام سرم قار نكو     عاشــق نبود كــه گويد آزار نكو

خير است اگر به من نگه كم كردي        همـــراه رقيب لطــف بسيار نكو

عشق تو مرابي سرو سامان كرده       غمخانه دل يكسره ويـران كرده

امروز نه يي به مثل ديروز چـــرا       مثليكه كسي ترا پيشيمان كرده

 هـــر چند بمن تــرش كني پيشاني        آزرده ز تـــو نمــــي شـــوم ميداني

گر آسيه سنگ را سرم چرخ بدهي       مشـكل زتــــو دل كنم باين آساني

اين بزم حنا كه بهـترين ارمان است      برشاه و عروس فرصت پيمان است

شرطيكــه بر آورده شود اين ارمان       تشريف حـضور مجمع ياران است

يكشب بـــه نشاط خاطـــر هم نفسان آراســـتن آينه بندان خـــــوب است

پيمــان وفــا ميان دامـــاد و عــروس  در بزم زفاف و جمع ياران خوب است

آهسته برو كــه عيش كوتا نشود      گــر تيز روي خـوب تماشا نشود

دل زير قــــدم بيـم شكستن دارد        اين شيشه اگر شكست يكجا نشود

امشب حناست در كف دلــدادگان نهان  اســــرار عشـــق را نـهــد آييـنه در ميان

يكـدم گـــريــز نيست ز تكرار اِن يَكَاد  ار بــاب ذوق را بتـماشاي حـــسن و آن

مسعود و ذُخل شرط وفا مي بندند      بارشته مهــر دست و پا مــي بندند

توفيق اگــــر مـدد كند اين نخ را      جاويد چــو آدم و هـوا مي بندند

الله يار جان چه شد آن عهد و پيمان        كجــا شد وعـده گگ هاي فراوان

كـــه مي گفتي اگـــر روزي نيايي       بجايش مـــي دهم صد بوسه تاوان

چرا در وعده هاي شان وفا نيست      چــرا كردار شان جز ناروا نيست

مروت را چـــرا در خاطـــر شان     به قــــدر يكسر مو نيز جا نيست

هـــر چند به من ترش كني پيشاني        آزرده ز تـــو نمـــي شوم مي داني

گر آسياه سنگ را سرم چرخ دهي       مشكل ز تـو دل كنم به اين آساني

ديشب كه تو ليلي جان را رازي كردي  با وي زد و كند و دســت بازي كردي

ديدم كــــه كشيدي ز ميان پاي مـــرا   اي دوست ببين زمــــانه سازي كردي

دو بيتي هاي رايج

جهـــــان و دولتش نا پـــايـدار است   دو روزي پيش يــا پس تار و مـار است

تــــو ايـــن سرخ و سپيد رو سـيه را   برون از كيسه كن روزي كـه كار است

درين ملك آشنا يافتن محال است      اگر پيدا شود هم خــال خال است

رفيقي هاي شان تنها دو روز است     ولـي لاف محبت ماه و سال است

چرا در وعدة خــوبان وفا نيست      چرا كردار شان جز نا روا نيست

مــروت را چـــرا در خاطر شان      بقدر يك سر مــو نيز جا نيست

در اين ملك آشنائي ها چه سخت است  رفيق پيــدا نمــــودن كار بخت است

نـــه سر مستي نــه جوشي نه خروشي  زبي مهـــري همه سرد و كرخت است

خدايا اين چه روز و اين چه حال است كه اين عالم پر از مكر است و چـال است

بهـــر سو ســـر زدم دام فـــريب است   بهر جا مي روم تور است و جال است

خدا يا اين چه روز است و چه حال است     كه اين عالم پر از مكر است و چال است

زمســــتان آمــــد و در خــانــه هــــا باز        نـــه تيل و برق وني چوب و ذغال است

(براي هر شبي صبحي نويد است        كـه در پايان نوميدي اميد اسـت)

بمــــن دارد خـــيال آشتـــي را       به جان دلبرم كالاي سفيد است

جهان را پــرده هـاي هفت رنگ است   ز سير پـــرده غــــم دل بـه تنگ است

دمــــي گـــر صــحـنة شــادي كشايد غنيمت دان كه آنهم يك ترنگ است

اگر يكشب مجــال شادمانيست     بياران مفت عيش و كامرانيست

كه رنج دهـر دون از دل زدودن       بزور خنده از روشـن روانيست

زبان عـــام لغت خوانـي ندارد      كلامش عالــــي و داني نداند

زنند حـرف روان و بي تكلف      كه حاجت بر سخنداني ندارد

بيار بــــاده نوش مـــن بگوييد        تويي تارراج هوش من بگوييد

نييند پيكـــرت باد خــــزان را        بـه سرو سبز پوش من بگوييد

بتان تــركيبي از لطـف و عتابند        زمانــي بـــرف و وقتــي آفتابند

چنان خو گير در رنگين مزاجي        كه گاهي آتش اند و گاه آبند

چرا خوبان در الفت كم ثبات اند     چـرا فارغ ز  درك اين نكات اند

كه در اول به عشق استند بي صبر     پسانتر هـــا بســـي بي التفات اند

دلــم انـــديشة دوري نــــدارد        غم جـــوري و رنجوري ندارد

چرا حاتـم به مرهم آشنا نيست       نمك بر زخم من شوري ندارد

نــگارم خـانه در خير خـانه دارد       كه هيچ از خير و شر پروا ندارد

خـداونـــدا نگهـدارش ز آفات       كـه كــــوتل پشه سالدانه دارد

زنــــي لاف محـبت هـاي بسيار       بسر ايستاده و با جــــان خريدار

دگر روزي بشور دانگم فروشي     كه گويي من ندارم هيچ مقدار

بيا جـــانــــا مــــده آزارم امــروز      ز وصلت ساز بر خـور دارم امروز

بمــــاند تـــا بفــــردا  يـــا نمـاند        همين ذوقي كه در دل دارم امروز

نگارم چشم پر نم دارد امـروز       بابرو چين بدل غم دارد امروز

بميرم مـــن بميرم مــن بميرم      سيه پوشيده ماتـم دارد امروز

مسافــــر وز غـــريبان ديـــارم       كه دور افتاده از آغــوش يارم

نگفتي كيست يارت تا بگويم      وطن افغانستان خوشـــگوارم

ز بــوي سبزه نو خيز خط مست        نبــاشـــد رغـــبت دود حشيشم

مرا دل گشته هـاتف كعبه و دير      كه ني در بند واعظ ني كشيشم

بمـــن ترياق ازان بهـتر نباشد     زند گر عقرب زلف تو نيشم

تويــي جمعيت خاطر طبيبم       تفقد كن بر احــوال پريشم

يكـــي گويد كه آشنا پرور هستم     دگـــر گـويد از او من بهتر هستم

دو روزي مـــي شود بيگانه از من        چو مي بيند كه بي سيم و زر هستم

چـــه لب هــاي عنابي داره يارم        بتن رخـــت گلابـــي داره يارم

كدامين عاشقش را كشته امروز        ز خون دست خضابي داره يارم

دو روزي پيش با هم ساخته بوديم     يكــــي بـا ديگـري دلباخته بوديم

تغـــافـــل ميكنــي دانسته امـــروز        كه گويي ما به هم نشناخته بوديم

رفـــيق الفت آمــــوزي نـدارم     بعالـــم هيـــچ دلسوزي نــدارم

ز احــوال شب زارم چـه پرسي        كه من از دست غم روزي ندارم

ز بس در آتش هجـــران كبابم        ز غـــم فارغ نمــي سازد شرابم

جدايي مي دهد رنجم شب و روز      اگـــر خـــوابم برد آيد بخوابم

منم عاشـــق سر و سامان ندارم      نثارت غير نقــد جـــــان ندارم

ترا بخشيده ام من خون خود را       بكش گرمي كشي تاوان ندارم

بغير از اشـك در دامان ندارم     بجز خون در دل نالان ندارم

اســـير دام زلــف دلبرانــم           غــم ذولانه و زندان ندارم

اگر گنج است ويا کنز است خرمن    نيــرزد جيــفه دنيــــا بـــــه ارزن

بغـــير از بي وفا نامش چــه ماني      كه گاهي از تـو باشد گاه از من

الا يارجان چه شد آن عهد و پيمان        كجا شد و عده گك هـاي فراوان

كــــه ميگفتـي اگـــر روزي نيايم      بجايش مي دهــم صد بوسه تاوان

رسم تا گر بميوندم چه ميشه         ببينم بـــاز هلمــندم چـه ميشه

بعــــزم آســــتان پـير انصار     گذار افتد به شيندندم چـه ميشه

 ز بيتابــــي تنم ســيماب گشته        دلم زين غصه و غم آب گشته

كـــه در شهر پري رويان طناز       چـــرا نرخ وفــا ناياب گشته

بــدردت گـــر نباشم من دوايي      نباشي تــو بمـــن حاجت روايي

چه بر مي آید از اين دوستـي ها     تو يك بيمهرو من يك بيوفايي

كجـــايي دلبر و دلـــدار، مادر        انيس و همدم و غمخوار، مادر

چرا بكيارگــي دوري گزيدي      مگـــر از مـن شدي بيزار مادر

بيا بر حــال زار مــن نظـر كن     بيا خود را زحال من خبر كن

بيا مــادر بكش دستي برويم     مــرا آگاه از مهـــر پدر كن

بيا مادر كه تو جز تو ياورم نيست       كسي آگاه ز چشمان تــرم نيست

شدم بيمار وهي مي سوزم از تب       خبر گــيرا كسي از بسترم نيست

مـــه دختر مــی گيرم از شهر كابل      بـــود چشمش پـــر از نـاز و تغافل

دهـــان چون غنچه در آغاز لبخند        زبـــان شـــيرين تـــر از آواز بلبل

مـــه دختر مي گيرم از شهر پروان       قدش سرو و رخش چون ماه تابان

روانـــم تــــازه سازد آب آنگــور     دهان شيرين كنم از توت و تلخان

دو بيتي ها

بيا دمـــي بــه گريبان فــرو ببر سر خويش     چنانچه سهل تو دادي ز دست مفخر خويش

به دشت زاغ و زغن در چمن چكاوك وسار     ز دســـت مــي ندهــد آشيانــة پر خويش

مـــر اين رواج هنود است تا عـروس رود      بملك و مال وزرو سيم نزد شوهر خويش

وطـــن سپرد بـــه بيگانه آن يكـــي مُلحد       چو هندوئي كه سپارد چهيز دختر خويش

علي محمدي آن صاحب بصيرت و ديد   كــه است دانش او در شناس شعر مزيد

مــــرا بـــه مشرب پير مغان موافق يافت    كتاب حافــظ شيراز را بـــه مـن بخشيد

عالـــم ياس بي تماشاه نيست        رنگ مايـــوس ديدنــي دارد

اي قوي دست بر صف ضعفا     عرض ما هـــم شنيدنـي دارد

گــــرد آوري مـال جهـان زيب ندارد   مـــازاد ضـــرورت بجــز آسيب ندارد

در گور نبرده است كسي سيم و زرش را      پيراهــــن آخـــر بخــــدا جيب ندارد

شگفت بين كه پس از خشم و تلخي بسيار     بلطــف آمـــد و پرسش نمود از من يار

تبسمت طـــرب افزاست يا نگــه گفتم   خدا كند كه بر آيد بيك كر شمه دو كار

باغم است اولاد آدم سر دچار     طفل مـــي آيـــد بدنيا اشكبار

دل مخوانش گر نباشد داغدار     سينه نتوان گفت تـا نبود فگار

طاقتم شـده طاق باز        مي طپم از فــراق باز

فكر گـريز مي كند     اين دل پوده لاق باز

بين كــه عمر آدمي برف سركوه است و بس

تار و پودش چون گياه هرزه انبو هست و بس

با دلــي پر عقده بسرشتند ما را چــون حباب

يكنفس فرصـــت ولي آن نيز اندو هست و بس

جان من خوش مشرب و خوش صحبت و خوش خوي باش

دل بمـــهر و دل شـــكار و دلـــبر و  دلــجـــوي بـــاش

خوشــــگلان با خـــوش زباني گـــوي سبـقت برده اند

تا تواني سر خـــوش و خوش محضرو خوشـگوي باش

خوش وقت ما به بيخبري بود تير حيف    ليكن خبر شـديم از اين راز دير حيف

رنگ بهـــار جـــلوه بـدنيا نمود داشت     مژگان بهم زديم و نديديم سير حيف

قلـب چــو لالـه تــابناك       سينه ز نالـه  چـاك چاك

بـا لب خشـك و چشم تر      دور شديم ز آب و خاك

شيوه اي ديگـــر بگـيريم       دوستـــي از سر بگــيريم

يك بديگر گرم جوشيم        آنقــــدر تــا در بگيريم

از شـــهد لب كـه بر گرفتم     كاينسان مرض شكر گرفتم

تـــا شمع به بزم غير گشتي         در آتش رشك در گرفتم

دليل رفـــع نفــاق اســـت اتحـــاد بهم        ضمــان صلــح و صـفا الفت و داد بهم

چرا ز تفرقه جــويي چو خار در گلخن     چـرا چو غنچه بگلشن نزيست شاد بهم

چـــرا با هـم نسازيم      دل بهم ديگر نبازيم

تو امان با هم نباشيم      از عروج هم ننازيم

در كنار هــم نباشيم       راز دار هـــم نباشيم

دوستدار هم نباشيم         از چه يار هم نباشيم

اگر از ناله واز گـــريـة دل بيت الحـزن كردم

نگه را فارغ از سـير گل و سرو و سـمن كردم

ز ميهن مژده وصلي نمي آيد كه چون يعقوب

بگـــويم ديده را روشن ز بوي پيرهــن كردم

آخ بــه سـر نوشت من       واي به اين سرشت من

دوزح هجر ماند و من        رفت زكف بهشت من

مرتكب نشناخته بر كس افتراي خون مكن     پيش از اثبات حكم جــرم بر مظـنون مكن

همــدرين معنـي در امثال دري نشنيده يي     آب را نا ديــده از پـا مـوزه را بيرون مكن

اســيرم بچشمان سياهـــي الهي      نخواهم ز تو مال و جاهي الهي

بينداز انـــدر دلش تـــا دلم را       نـــوازد بــه نيم نگاهـــي الهي

خوشم بر آنكه تو سرخيل دلبران بودي   ز ناز فــارغ از احــوال ايـن و آن بودي

هنوز خـــانة دل وقف عشق تـوست بيا   كه اين سراچه همان است كاندران بودي

هنوز از رة قـانــــون نگـشته يـــي رهبر      زعــامتت نكـــند جــامـــع ملــل بــاور

نخوانـده حرف سياست شدي سياست باز    بر آمـــدي تـــو مـــلا نــا شده سر منبر

(تـا مشـــرب محبت ننگ وفــــا نباشد)    بـــي دوستان جانــي عشرت روا نباشد

بي جنب و جوش باشد بي شبهه محفل ما      گــر مقــدم عــزيزان رونق فــزا نباشد

دوش در محـــفل حــنا بندان        ساز و بــرگ طــرب مهيا بود

ساز و آواز مطرب خوش خوان        جــالب و دلنشين و زيبــا بود

رقـــــم مهـــر دوستان با هـم     زانكـــه پايـــان نبود بالا بـود

آيت يكـــدلي و يك جهتي        بر جبين هاي شان هويدا بود

اي فلـــك تا چند باشـي در پـــي آزار ما       ريش مـــي داري زغم تا كي دل افگار ما

گاه سوزي برگ و بار گلشن از باد سموم      گاه از بـــن مــي بر آري بارور اشـجار ما

گر در بدن است خون فاسد        برخــيز و ببر ســـياه رگ را

تـــا پـــا بنهد فـــرشتة صلح         از خانه برون نماي سگ را

در ازل اين زندگي با مرگ پيمان بسته است

با اجـــل اين جسم عهد دادن جان بسته است

عهـــد بشكستن ميان ما و تــو سهلست ليك

قدرتي كو بشكند عقدي كه اينان بسته است

نزد دانا زندگــي خواب و خـيالي بيش نيست

زنده مانــدن در جهان فكر محالي بيش نيست

دي گذشت و واقف احوال فردا نيست كس

اين متاع زندگـــي جز نقد حالــي بيش نيست

غنچه هـــا در باغ تا گل ميشود افسرده است

در چمـن تا سبزه ها سر ميزند پژمرده است

تهمت عمري كه بر شبنم زدند از من مپرس

صبحـــدم تا چشم بكشايد بعالم مرده است

زندگـــي مانند رود اسـت       از فـــرازي در فـرود است

بـــر نمـــيگــــردد دو باره      وان نزولش  بي صعود است

زندگـي نقشي بر آب است     فرصتش عمــر حباب است

جــــلـــــوه ای از دور دارد      تا رسي پیشش سراب است

فرصــــت عيشي كــــه دارد زندگانـي يكدم است

گــــر بر ندي بر نگيري لذتــــي زيـن دم غم است

يك نفس با رنج و محنت بگذرد بيش است و بس

ور همـــه عمرت بعشرت صرف ميگردد كم است

كنونكه كردش دور فلـک شتاب گرفت        به سرعتيكه نه بتوان از آن حساب گرفت

بيا كــــه باده بنوشــــيم تــا كــــه بتوانيم    كه گر گرفت دم سيل غم شراب گرفت

وعده مــي خواستم بديدارت      بر شمردي هزار ويك كارت

كــــرد شــرمندة ســـوال مرا      دل نا خـــواه و عـذر بسيارت

تا ســـر نكنم خــاك در يار يگانه      تسكين نشود عـرض نيازم بدوگانه

در كار پرستيدن خالق بيقين است     هـــر راه دگـــر جز ره تسليم بهانه

رهــــرو عشق تو خجلت زده ياس مباد    اندرين مرحــلــه در گير بو سواس مباد

زانكه سر منزل ديرو حرم و كعبه يكيست     گمــره سالـــك ماخــدعه خناس مباد

ماكه از عشق تو بي خود گشته ايم        در خــــور سر مستي ما جام نيست

راه در آوارگــــي گـــم كرده ايم      رهنمــاي مــا بجــــز او هام نيست

بگفتمش كه مرا كشته يي بيك لبخند       فتاده است زموي تو مـــرغ دل بكمند

زچيست خال سياهت بكـنج لب گفتا         براي زخــــم نظــــر لازمي بود اسپند

مارا بــــه شطرنج ناز دلبر مــا كرده مات      بـــه هفتمين آسمان بوسه سرماست قات

زنرمي و گرمي اش به پنبه گشتم هلاك      بجانـــم آتش زده شـوخك قند و نبات

نرسد حسن مهـر و مه به گردت        بخــــورد بر ســـرم بلا و دردت

تـــو عاشق نيستي رنجـي نداري      چه معني مي دهد كالاي زردت

نگارا مــرا كشته چشمان مستت       زخود بيخودم از لب مي پرستت

بده بـــوسه يي يـــا بفرما نگاهي      بود مرده را زنده كـردن بدستت

عقل هر جــا بكنجكاو افتاد     عشق گفتا هر آنچه باد افتاد

عقل گفتش نظر فگن بقدم         عشق گفتا بـرو مشو ايستاد

نان

نـــانـــوايـــان بســـي پزيد خــمير       از يكــــي خــام ماند و از دو فطير

نـــــان مــــا را بيـــازمــــاي و ببر        كــه نــــدارد در ايــن محيط نظير

شكل آن همچـــو قـرص بدر منير      رنگ همچون گلست و بـوي عبير

* * *

در جهان پيدا نشد زين بيش خــوراك لذيذ

اين غذا را هـــر كـــه در فقر و تنعم ميخورد

بر سر خوان هر چه باشد از طعام رنگ رنگ

خواه و نا خواه لقمه اي از نان گندم ميخورد

* * *

بيا كــــه لذت نان در دگر غذا ها نيست   كه خوب پخته شود حاجتي بحلوا نيست

چــــو از تنور بر آيـــد ببر همين امـروز      چـــرا كــه روزي امروز بهر فردا نيست

از زبان نان:

مــــن نعمت بهشتم و مــيراث آدمم  فـــرزند او بارث بخـــوانـــد مقدمم

بر خوان خود نشانده مرا همچو ميهمان   از قـــرنها نكــرده فرامــوش يكدمم

* * *

مــن باستقبال گرم خاصه خواران مانده ام    بــا وجـــود اعــتلاي نـرخ ارزان مانـده ام

ميبرم دلـــهاي مشتاقـــان بحسن گندمــي    قـرص ماه و مهرم اما نام خود نان مانده ام

تـــا شوم منظور خاطـــر از براي هر كسي    گاه نرم و گاه گــرم و گاه بريان مانده ام

* * *

صبح و ظهر و عصر و خفتن حاضرم اندر حضور

نـي غـــذاي تلـــخ و شيرينم نه تند هستم نه شور

نانـــم امـــا لذت بهتر اگــــر خواهـــي ز مـــن

نرم و گــرمم نوش جان كن چون برآيم از تنور

كباب چوپان

بيا كـــه مطعم مـــا دلپذير مهمان است    مواد پخت و پزش جمله باب دندان است

طعـــام هــــاي اصيل و لذيــذ افغانــي    كــه غالب است بران اشتها فراوان است

* * *

اگـــر شـــهــر همـــانند داشت ميگفتم    كه ارج نان ز كي بالا و از كي پايان است

كنون كـــه نيست رقيبي كباب چوپانرا    ببين بديــدۀ انصاف نـــرخ ارزان است

* * *

هـر آنكــــه لذت و كيفيت غذا داند طعام چـــوپان را از ديگران سوا داند

كه هست قدر جواهر بجوهري معلوم گـــروه زرگــــريان قيمت طـلا داند

* * *

گاهي كـه تلخكام شوي ز آفت زمان       نان و كـــباب گــــرم نمـــا مزۀ دهان

خوراكه هاي سفرۀ چـــوپان بود لذيذ    يكبار امتحان كن و صد بار نوش جان

* * *

بگــــو بمشتريانيكــــه از كتاب خــدا     شنيده مايــــدۀ خاص قـــوم موسي را

بيا و صـرف غذا در كباب چوپان كن       كه بيگمان بچشي طعم من و سلوي را

* * *